Doodsteek Aan De Poëzie, Deel II

Ze is zo lief!
Ze is zo mooi!
Houd haar toch!

Was ik eerst nog smoorverliefd,
Was zij het dan echt waard,
Om alle wanhoop te verliezen,
En toch echt voor háár te kiezen?

Zoveel uren, dagen, nachten,
Weken, maanden, jaren,
Eeuwen en millennia,
Gewacht.
Op jou.

Ze is zo lief!
Ze is zo mooi!
Houd haar toch!

Ik zou wel willen,
Eerlijk waar,
Maar er zijn zóveel verschillen,
Dat het echt zo niet meer gaat.

Wanted: Dead or Alive

Movie Update! # 1

Vanwege alle drukke vakantieomstandigheden kunnen de Z-Man en ik natuurlijk niet dag in dag uit aan de meest veelbelovende film van het moment werken. Ezra moet natuurlijk ook nog uitslapen, en door mij moeten er nog films bekeken worden. Er moet ook naar Vlissingen en Den Haag gereisd worden (location scouting voor de volgende film), en het aantal bioscoopuitjes moet ook niet verwaarloosd worden. Maar, waarde vrienden, mijn blog is de perfecte plek om jullie op de hoogte te houden van wat wij zoal uitvoeren als we er wél aan werken!

Welnu, de tapes staan onderhand op de computer van Ez, en hetgeen waar we nu druk mee in de weer zijn is het knippen van overbodige scenes. Rommelige stukjes, slecht gefilmde stukjes, saaie stukjes. Dat duurt langer dan we dachten, maar we hebben wel betere software en methodes dan bij de vorige twee meesterwerken. Dat zal aan de film misschien niet zo te merken zijn, maar voor ons werkt het vele malen makkelijker. Er zullen veel scenes sneuvelen, want zoals jullie misschien weten is de huidige, onbewerkte speelduur zo'n 220 minuten. Dat is iets minder dan vier uur. We proberen hem tussen de 90 en de 120 minuten terug te dringen, dus er moet minstens de helft weggeknipt. Maar vrees niet, oh verwaande vakantiefilmfanaten! We zullen de leukste weggeknipte scenes voor jullie bewaren, en als extra op de special features disc zetten. Want inderdaad, die zit er dit jaar ook weer bij! Trailers, muziekclips, deleted scenes, foto's, documentaires: ze zijn er allemaal weer. We gaan proberen die disc zo vol mogelijk te maken, met wellicht nog enkele verrassingen.

Als laatste kan ik alvast verklappen dat er binnen nu en drie weken een teaser op het web verschijnt. Je hoorde het hier als eerst!

Tot zover deze eerste update, hou mijn blog in de gaten voor meer nieuws en onthullingen wat betreft de film!

The Third Renaissance

Een Kleine Update

Allereerst, mijn oprechte excuses voor het tenenkrommende en afgezaagde gedichtje in het bericht hiervoor. Ik probeer tevergeefs om mijn blog enige variatie te schenken. Ik moet zeggen dat de ideeën er zeker zijn (in overvloed!) - alleen de uitwerking is iets minder. Ik moet er gewoon even voor gaan zitten. Tot nu toe zijn al mijn berichten impulsen geweest, zoals het misschien ook wel hoort.

Vrijdagavond heb ik met de jongens doorgebracht. Eerst gingen we naar de videotheek, waar we ontzettend lang gedaan hebben over het uitzoeken van films. Uiteindelijk kwamen we naar buiten met Night Watch (de Russische horrorhit), The Animatrix en jawel, Problem Child.
Daarna hebben we op kosten van Bas bij McDonald's gegeten, en daarna hebben we op kosten van Bas boodschappen gedaan voor de avond. Chips en fris, je kent het wel. De rest van de avond en de volgende ochtend waren erg gezellig, hoewel de films niet al te best waren.

Gisteren heb ik Höstsonaten gezien, een film van Ingmar Bergman, één van de meest gerespecteerde filmmakers ter wereld. Ik heb nu wel zo'n beetje elke Woody Allen film gezien die er bestaat, die periode is nagenoeg voorbij. Een nieuwe periode breekt aan: Scandinavische cinema. Wat een prachtige films zijn er voortgekomen uit dat minstens even prachtige gebied! Ik heb onderhand vier films van de goede man bekeken, en drie er van waren ontzettend goed. Ook de Italiaanse cinema begint me te intrigeren. De afgelopen week heb ik ook mijn eerst Fellini gezien, La Strada. Geweldige film, ontroerend als ik weet niet wat. Federico Fellini. Je haat hem, of je vindt hem helemaal geweldig. Legendarische Italiaanse filmmaker die ik jammergenoeg nu pas begin te ontdekken. Alhoewel, jammergenoeg... Ik ben ook wel enigzins blij dat er zo ontzettend veel mooie dingen zijn in de filmgeschiedenis waar ik geen flauw benul van heb, en nog door mij ontdekt moeten worden.

Doodsteek Aan De Poëzie, Deel I

Het lukt nooit!
Je redt het niet!
Stop toch alsjeblieft!

Je snapt er niets van,
Eindelijk iets dat ik écht kan!
De vorige keren niet,
Net als daarvoor,
Maar deze keer wel,
Ik ga er mee door.

Het lukt nooit!
Je redt het niet!
Stop toch alsjeblieft!

Het spijt me zeer,
Ik ben verliefd.

De Man en de Vos

Een oude verrotte schuur in het bos. Het sneeuwt vandaag. In de schuur zit een oude man met een lange baard, op een stoel. Zijn handen rusten in zijn schoot. Zijn ademhaling is zwaar, alsof er een steen op zijn borst ligt. De man met de baard is al veertig jaar niet naar buiten geweest. Veertig lange jaren zit de man al in het donkere schuurtje. Hij voedt zich met insecten die over zijn lichaam en in zijn baard kruipen. Torren, mieren, en in de zomer ook vliegen. Hij is nooit van de stoel opgestaan. Hij heeft geleefd. Lang geleden, in de grote stad. Hij is het niet vergeten, want hij heeft een goed geheugen. Zijn vermogen om te herinneren is altijd zijn beste eigenschap geweest. Hij is niet vergeten hoe het voelt om gelukkig te zijn. Gelukkig zijn is voor hem alles wat hij nu niet is. Exact het tegenovergestelde van wat hij nu voelt, al veertig jaar lang.

Voor de schuur zit een vos. De man kan de vos zien door een kier in het hout. De vos komt elke dag naar het schuurtje met één vraag voor de man, en zodra de man heeft geantwoord, is de vos weer verdwenen. Het zijn altijd onpersoonlijke vragen. Vragen over de grote stad, of over andere landen. Vragen die altijd met ja of nee beantwoord kunnen worden.

De man met de baard vraagt zich nooit af waarom de vos hem bezoekt. Hij gaat er van uit dat de vos naar hem komt vanwege zijn goede geheugen. Vroeger dacht hij dat de vos niet echt was. Dat hij de vos zelf had bedacht, om hem gezelschap te houden. Maar nu weet hij wel beter. 'Waarom zou hij dan na slechts één vraag weer verdwijnen? Als hij enkel in mijn hoofd bestaat, waarom voert hij dan geen diepzinnige gesprekken met mij?' De vos is langzamerhand een obsessie voor de man geworden. Elke dag kijkt hij weer uit naar de komst van het dier, vlak voor zonsondergang. Als de vos een keer niet zou komen opdagen, zou het de man waarschijnlijk fataal worden. Hij zou zich de dagen ervoor herinneren, want herinneren is zijn beste eigenschap, en hij zou zich afvragen of hij in die dagen een woord verkeerd gezegd heeft. Of dat hij misschien een vraag niet naar de tevredenheid van de vos beantwoord heeft. Hier wil de man niet te veel over nadenken.

Vandaag vraagt de vos hem of de man ooit een vrouw heeft gehad. Opeens is er een doodse stilte in de schuur, waar de man zelf van schrikt. Hij is zo gewend aan zijn zware ademhaling, dat de stilte die er nu is hem diep schokt. 'Ja.' De man kijkt door de kier, en ziet de vos nog altijd zitten. Waarom is hij er nog? Hij had al verdwenen moeten zijn. De vos heeft al veertig jaar hetzelfde gedaan, maar vandaag is het anders. 'Waarom ben je er nog altijd?' De stem van de man klinkt schor en krakerig. Hij heeft immers al die jaren alleen 'ja' en 'nee' uitgesproken, meer woorden waren er niet nodig bij de vragen van de vos. De vos vraagt naar de naam van zijn vrouw. Daar hoeft de man niet over na te denken, dat herinnert hij zich nog als de dag van gisteren. 'Violet' zegt hij. Het geluid van zijn stem klinkt prettig.

De vos vraagt nu of hij ook kinderen heeft gehad. 'Ja. Ook dat.' Hoewel de man het prettig vindt om met iemand te kunnen praten, maken de vragen hem op één of andere manier kwaad van binnen. Hij vindt het niet prettig om aan deze dingen terug te denken. 'Waarom vraag je me dit allemaal?' De vos geeft geen antwoord. 'Zeg op!' schreeuwt de man, en hij komt bevend van zijn stoel af. Zijn volle gewicht valt op zijn benen en even lijkt het of hij elk moment kan omvallen. Als hij zijn evenwicht heeft hersteld, vraagt de man opnieuw waarom de vos deze dingen wil weten. 'Zeg het me of ik geef je nooit meer antwoord!' De vos blijft nog altijd zwijgend zitten in de sneeuw, en verroert geen vin. De man is woedend. Zijn hart gaat tekeer als een trein op volle snelheid. De man bonkt tegen het verrotte hout van de schuur en schreeuwt opnieuw. Dan opeens vraagt de vos waarom de man al veertig jaar in de schuur zit.

De man laat zijn hoofd op zijn borst vallen en staart naar de vochtige grond. Hij voelt zijn lichaam weer op adem komen. De man kijkt op en tuurt door de kier naar het besneeuwde bos. De vos is verdwenen. Langzaam gaat de man weer zitten, legt zijn handen in zijn schoot en sluit zijn ogen.

‘Oh lieve God,’ zegt hij. ’Ik ben het vergeten.’

For The Last Time, Mom, I Don't Do Drugs!

A Door To My Mind

Okee, een nieuwe blog is geboren! De naam, The Black Lodge, komt uit mijn favoriete televisieserie: Twin Peaks. Je kent het wel, die plek tussen dromen en werkelijkheid, met dat zwart-witte vloerpatroon en rode gordijnen, waar dansende dwergen huizen en iedereen achterstevoren spreekt... Dát is The Black Lodge.



Ik weet zelf nog niet helemaal wat je hier kunt verwachten, maar kom zo nu en dan eens langs, en wie weet bevalt het je wel!

Under Construction

Ik ben nog even bezig met het uitvogelen van de site. Later meer!

Welkom

...welkom.