Brick

Eens in de zoveel tijd komen er films op je pad waarin je jezelf helemaal kwijtraakt en je ruim anderhalf uur in een andere wereld bevindt. Brick is er zo één. Een ode aan de klassieke film-noir, met name die van Humphrey Bogart. Een circus van herkenning voor liefhebbers van dit genre. Het noir-genre is verplaatst naar een Amerikaanse high-school setting, en slaagt daarin op alle fronten. Het was spannend, het was grappig, het was boeiend en het was Twin Peaks. Prachtige setting, geweldige personages, en overdonderende dialogen. Een aantal voorbeelden:


Throw one at me if you want, hash head. I've got all five senses and I slept last night, that puts me six up on the lot of you!


Ask any dope rat where their junk sprang and they'll say they scraped it from that who scored it from this who bought it off so and after four or five connections the list always ends with the Pin. But I bet you got every rat in town together and said 'show your hands' if any of them've actually seen the Pin, you'd get a crowd of full pockets.


De dialogen zijn (net als in de klassieke noir) zo snel en gevat dat de ondertiteling deze film eigenlijk niet helemaal laat overkomen zoals hij bedoeld is. Dat is jammer. Maar gelukkig beheersen we tegenwoordig de Engelse taal meer dan voldoende!

Joseph Gordon-Levitt is fenomenaal als stoïcijnse tienerdetective. Daar gaan we nog veel van horen, mark my words.

Een geweldige film, waarvan ik vermoed dat hij elke keer beter wordt. Het Memento effect.

A Second Face

Please, Give me a second grace
Please, Give me a second face

Die mooie zinnen van Nick Drake beschrijven precies wat ik gekregen heb. Een tweede kans, een tweede gezicht. Een totaal nieuwe school. Ik knijp mezelf regelmatig om te zien of ik niet droom. Lessen waar ik altijd al van gedroomd heb. Over film, over televisie. Camera's, licht, kleur, fotografie, beeld, geluid, ontwerp, contrast, noem maar op.

Dinsdag moesten we een spellingstest maken. Ik had 2 fouten. M'n lerares (die me de week ervoor nog waarschuwde dat ik ABN moest spreken) zei dat het nog nooit was voorgekomen. De rest van klas had tussen de 20 en de 50 fouten. Ik hoef de lessen Nederlands niet meer te volgen.


De projecten zijn tot nu toe erg leuk. Het eerste project was het maken van een film van 2 minuten, van idee tot uitgewerkte film + presentatie op groot scherm. Daar krijg je wel een aardige kick van, kan ik je zeggen. Om zoiets te laten zien voor 30 man, waar je zo hard aan gewerkt hebt. Achteraf had ik nog veel dingen anders willen doen, maar dat hou je altijd wel.

Het project waar we nu mee bezig zijn is ook erg leuk: een wetenschappelijk gericht mediamagazine maken. Mochten we bij het eerste project zelf onze teams kiezen, bij dit project werden we willekeurig ingedeeld. Dat geeft wel een leuk effect, je moet met andere mensen samenwerken dan waar je gewend aan bent geraakt de afgelopen weken. Ik ben wel tevreden over mijn groep, serieuze mensen waar je goed mee kunt werken. Ik hoorde dat het gemiddelde IQ in de groep van Fabian nogal laag lag. Dat is jammer, dat kan natuurlijk ook gebeuren.

Ik ben me nu echt aan specialiseren op dit gebied. Elke dag leer ik op school wel iets dat me echt interesseert, voor het eerst in jaren. Ook nu ik bij de LOL zit, heb ik echt het gevoel dat ik verder ga, en dat ik beter word.

De nieuwe mensen in mijn leven:

Mitchell (aka Frodo):
Kennen jullie al, scroll maar naar beneden!

Andreas:
Vreemd figuur, maar wel erg sympathiek. Professioneel, en een goede cameraman.

Stephan:
Een rustige, maar intelligente jongen, met veel kennis van alles wat met audio te maken heeft.

Stephanie (1):
Van de LOL, maar zit ook bij me op school. Leuk spontaan figuur met een goed gevoel voor humor.

Milou:
We kenden elkaar al vaag, maar nu iets beter. Ook van de LOL, en ook minstens even spontaan als Stephanie, maar is wat 'goede' films en muziek betreft wat eigenwijs.

Stephanie (2):
Deze Stephanie zit in m'n klas, maar heeft banden met Michelle! Jawel, die uit Almere. Ze woont vlak bij haar in de buurt. En, oh ja, aardige meid.

Kim:
Apart figuur. Kan overal over meepraten. Echt OVERAL. En ze kan ook goed tegen je in gaan. Soort vrouwelijke Faab, eigenlijk.

Max:
Niet nieuw, natuurlijk. Maar wel weer terug in m'n leven. We halen alweer met genoegen de goede herinneringen op van het Bredero. Geweldig.

Karin:
Karin zit bij me in het groepje waar ik het mediamagazine mee moet maken. Aardige meid, woont in Egmond.

Dustin:
Een ouwehoer met een grote bek. Dat is wel een goede omschrijving, denk ik. Hij heeft een apart gevoel voor humor, dat ik soms wel en soms niet kan waarderen. Hij zit ook bij me in het groepje, we kunnen het tot nu toe goed vinden.

Petjo Molenaar:
Onze coördinator, die ons als geen andere leraar begrijpt. Als we een zwaar uur gehad hebben voor zijn les geeft hij pauze, dat soort dingen. Goede leraar, goed gevoel voor humor.

Peter Wis (aka The Wizard):
Het uiterlijk van Herman van Veen en dat van een verstrooide professor. Deze man is uitermate vriendelijk, maar is zo vreselijk verstrooid dat het een schande is dat niemand een TV-serie rond deze man begonnen is.

Het bevalt me allemaal prima. Ondanks de lange reis naar Hilversum elke dag ben ik dik tevreden over de weg die mijn leven op het moment in slaat.

I Heart Abrams

Eerst dacht ik dat het gewoon zo'n vreselijke meidenserie was, als Buffy of Charmed, maar dan zonder het bovennatuurlijke. Boy, was I wrong! Ik ben op aanraden van Marie een paar maanden geleden begonnen aan Alias, met in het achterhoofd dat deze serie is ontsproten uit het hoofd van J.J. Abrams, jawel, bedenker van Lost. Goed, dus ik begon met nul verwachtingen, maar wel enige nieuwsgierigheid. Na het zien van de pilot was ik meteen hooked. En elke aflevering die volgde zorgde dat ik verder werd meegezogen in het verhaal, in het hele universum. Deze serie heeft behalve een steengoeie verhaallijn die door 5 seizoenen heenloopt, geweldige acteurs, personages, en meesterlijke cliffhangers. Cliffhangers waar je 's nachts van wakker ligt. De serie lijkt in de eerste 2 seizoenen een onschuldige actieserie, maar is alles behalve dat.

Abrams begint luchtig, met een poppy soundtrack en soapy verhaallijntjes, allemaal heel toegankelijk, met de bedoeling dat je helemaal in de serie komt te zitten. Maar na zo'n 30 afleveringen sluit Abrams het net om je heen, en gooit hij alles overhoop wat hij in de afleveringen daarvoor heeft opgebouwd. Dubbelspionnen, klonen, vaste karakters die een opeens een duister verleden blijken te hebben, eeuwenoude mythes en mysteries, noem maar op. Ik vergelijk het vaak met wat Lynch deed in Mulholland Dr. en Twin Peaks. Luchtig en heel toegankelijk beginnen, zodat de kijker na een paar afleveringen goed in de serie zit, om de karakters gaat geven, en dan het net sluiten en alles overhoop gooien. Als je de volledige aandacht van de kijker te pakken hebt kun je alles geloofwaardig maken.

Helaas daalt het niveau van de serie aanzienlijk in het vierde seizoen, waarschijnlijk omdat Abrams toen aan Lost begon en zijn handen zowat volledig van Alias af trok. In het vijfde seizoen wordt het allemaal weer iets beter, maar het niveau van de eerste 2 seizoenen is niet meer overtroffen.

Alsnog, een geweldige serie. Vandaar dit kleine eerbetoon.

Drummin' & Recordin'

Gisteren waren Faab en ik met onze filmcrew in Den Helder, om onze montage en geluidsmix af te maken in een heuse geluidsstudio. Omdat we een voice-over in onze film hebben die de gedachten van de hoofdpersoon moet voorstellen, kwam dit echt geweldig uit. Tot ons groot genoegen stond er ook een drumstel vrij voor gebruik.

Stoppen die schoft!

Vanmiddag ben ik naar Zwartboek geweest, het meest recente werkje (werkje = understatement of the year) van iemand die toch wel tot mijn favoriete regisseurs behoort: Paul Verhoeven. Een zowat perfecte war-adventure-survival-thriller. Dat is de beste genre omschrijving. Carice was ontzettend goed, als altijd, en goede bijrollen van oa. Derek de Lint en Thom Hoffman. Shit, ik heb Thom Hoffman nog nooit zo ontzettend cool gezien. Het leek motherfucking Indiana Jones wel. Ik vond hem altijd wel een goede acteur, maar toch een beetje saai. Maar in deze film, man! De rol is hem op het lijf geschreven, werkelijk. Met hoed en lange regenjas, gewapend met een pistool met silencer, kippenvel! Veel lof ook voor Sebastian Koch, wiens karakter me echt bij de keel greep, een sympathiek ogende nazi.

De aankleding van de film was adembenemend. Ik kreeg regelmatig kippenvel alleen al van de sets, de kostuums en de hele sfeer die onze Paul hier heeft gecreeërd. Man, prachtig. En de actiescenes waren keihard, bloedstollend spannend en prachtig gefilmd. De muziek was ook geweldig. Typische Verhoeven-score. Deed me erg denken aan Basic Instinct. Violen die telkens dezelfde melodie herhalen, verwoven met bombastisch slagwerk, prachtig! Geweldig einde ook. Zal niks verklappen, maar let op de symboliek in de laatste scene! Geweldig!

Zoals je al begrijpt, bijna niets dan lof. Let wel, BIJNA niets dan lof. Want er was wel één ding waar ik me stierlijk aan geirriteerd heb. En het heet Johnny de Mol. Hij heeft nog geen 10 zinnen aan dialoog in de film, maar man oh man, zelfs dan weet hij de scene nog te ruïneren. Op een gegeven moment moet hij iemand doodschieten, in het heetst van de strijd, en schreeuwt hij: NEE!! IK KAN HET NIET!! IK KAN GEEN LEVEN NEMEN!!! Te-nen-krom-mend. Wat verschrikkelijk zeg. Volgens mij was Paul deze dag ziek. Ok, hij schiet toch, en in de daaropvolgende scene begint hij weer te schreeuwen: NEE!! OOH NEE! IK HEB EEN LEVEN GENOMEN!! IK BEN NET ZO SLECHT ALS DE NAZI'S!!! Mijn God, het was te erg om aan te zien. Er waren gewoon mensen aan het LACHEN in de zaal. Hij werd gewoon uitgelachen door het bioscooppubliek.

Maar goed, het haalde de film niet al te erg naar beneden. Zoals ik al zei, ik heb echt ontzettend genoten van elk moment.

Behalve die met Johnny de Mol dan.

Frodo

Hyperactief en altijd erg aanwezig. Maar wel een aardige gozer. Af en toe.

(Love)Sick?

Wanneer je iets dwars zit, en je weet niet wat.
Dat gevoel wat je krijgt, als je voelt dat er iets naars aan komt.
Die druk op je borst.
Je draaiende maag.
Het zweet op je voorhoofd.
Je klamme handen.
Hoofdpijn.
Warm.
Koud.
Futloos.


Verliefdheid? Misschien.

Het kan ook een griepje zijn.

Dual Sander

Movie Update! # 2

Ik schrijf dit als een compleet wrak. Ez en ik hebben gistermiddag, gisteravond, vannacht, vanmorgen en vanmiddag aan de film gewerkt. Man, ik ben kapot. We hebben heel wat vooruitgang geboekt, dus het was niet voor niets. De Bassie-reportage is zo goed als af, en hij is prachtig geworden. Verder hebben we nog meer overbodige stukken uit de film geknipt, met als doel het inkorten van de speelduur. En nog steeds hebben we niet genoeg geknipt, de film duurt alsnog over de drie uur. Maar we komen er wel, uiteindelijk. Gaandeweg vinden we ook steeds meer uit over de software waar we mee werken. Je kunt zo ontzettend veel doen met dat programma, ongelooflijk. De Z-Man is echt een mastereditor. Hij kan toveren met die beelden, no kidding.

Het is mij een groot genoegen om jullie hier kennis te laten maken met de allereerste teaser. Er zullen er nog meer volgen, dat garandeer ik. Schrik niet, maar er is nog geen titel bekend. We konden simpelweg nog niets bedenken wat waardig was aan deze film, maar we wilden wel een teaser maken. Dus hebben we dat gewoon achterwege gelaten. Ik heb er hard geprobeerd om er iets moois van te maken, ik hoop dat hij in de smaak valt.

Hier is de link naar de pagina, vakkundig in elkaar gezet door de Z-Man.

Veel plezier.

Ik Weet Wat Ik Wil

Vanaf vandaag zeg ik het professionele kranten-uitdeelcircuit vaarwel. Ik zet met onmiddelijke ingang een punt achter mijn carriere bij het gratis-kranten concern Spits. Ik heb gevochten. Ik heb gevochten tegen mijn lichaam, en verloren. Ik heb vele mensen leren kennen. En ik heb er een bijzondere vriendschap aan over gehouden, een eerlijke vriendschap. Een vriendschap waarbij twee mensen elkaar enkele uren per dag, vijf dagen in de week zagen. Haar zal ik ongetwijfeld gaan missen.

Maar die klotekranten hoef ik nóóit meer te zien.