Three Days Before The Day After Tomorrow

Het leven kan raar lopen. Het ene moment ben je op school, eigenlijk voor helemaal niks, je loopt maar een beetje heen en weer en houdt je klasgenoten gezelschap, die allen hard bezig zijn aan 'het hoorspel'. Hier en daar spreek je wat stemmen in, want je hebt toch niks te doen. Dan breekt er opeens een storm uit, en wordt de school ontruimd. Je wordt gewoon om 3 uur s' middags op straat gezet, en je moet maar zien hoe je naar huis komt.

4 uur later lopen Paulo, Fabian, Robin, Sam en ik, door Hilversum. Of nou ja, eigenlijk zijn we gestrand. Karin heeft ons al verlaten, net als Mitchell, Jeroen en Andreas, die allemaal een ride naar Amsterdam hebben kunnen krijgen. We lopen al uren van café naar supermarkt, van bakker naar station, maar naar huis kunnen we niet. Er rijden helemaal geen treinen meer. Nergens meer naartoe. En niemand kan ons ophalen, want momenteel is Nederland 400 km file rijker, en de grote wegen zijn allemaal afgesloten. We praten over vanalles en nog wat, en het doet ons denken aan The Breakfast Club. Cause in a way, it is like The Breakfast Club. We zijn al plannen aan het maken over slaapplaatsen, eventueel een hotel. Of die hal in Utrecht waar pendeltreinen naartoe reden. We zitten in het station, moe van het heen-en-weer-geloop, op de grond. Net als we aan het einde van ons Latijn zijn, komt onze reddende engel naar ons toe: Majory. Een meisje van school, die ik alleen van gezicht kende. 'Mijn moeder komt me straks halen, willen jullie meerijden? Als jullie naar Amsterdam moeten, in ieder geval.' Ja, we moeten allemaal naar Amsterdam. Alleen die Portugees moet weer naar Zaandam, want daar woont ie ofzo. Pff.

Het is 20:30, en we lopen naar school, want daar worden we opgehaald. We zien dat de deuren nog open zijn, en lopen naar binnen. We worden eerst weggestuurd door een beveiligingsman, maar later worden we teruggeroepen en opgevangen met drinken en een plek om te zitten. Wat we al erg op prijs stelde. Er werd bij de receptie meteen gebeld om hotels te regelen op kosten van de school, maar ja, nu werden we al opgehaald. Majory blijkt bij me in het dorp te wonen. What are the chances? Sam en Robin blijven achter, die passen niet in de auto. Sam is toch al straalbezopen, en Robin gaat ook die kant op, dus ze vinden het vast niet erg. Bovendien wordt er een hotel voor ze geregeld.

Als we de Portugees in Zaandam hebben gedropt, belt Sam ons om te vertellen dat hij en Robin allebei een eigen kamer hadden, met bad en alles! Ze gaan straks nog naar de bar, op kosten van de school.

Ik zeg Majory gedag en bedank haar, want die moet snel naar huis om het begin van Prison Break niet te missen.

Een vreemde dag. Maar achteraf, als ik eenmaal in bed lig, toch wel een hele leuke.

Het leven kan raar lopen.