Noir

Het is half vier in de morgen en nog steeds geen spoor van je te bekennen. Het regent. Als ik een regenjas meenam was het vast droog gebleven. De lange overjas die ik draag heeft grote zakken, maar biedt weinig bescherming tegen de regen. De straathoek waarop ik me bevind is voorzien van een kleine overkapping, die me enigszins onderdak verschaft. De straten lijken zwart-wit op dit tijdstip. Ik voel me een vergeten filmster. Ik steek een sigaret op. Door de vlam van mijn lucifer zijn de straten even bedekt met een rode gloed. De hete lucifer sist zachtjes als hij langzaam zinkt in een plas regenwater.

Ik kijk op mijn horloge. Drie uur en een kwartier. Zo lang sta ik al te wachten. Ik troost me met de gedachte dat ik je snel zal zien. Het maakt niets uit. Al zou ik mijn hele leven moeten wachten. Dit is de belangrijkste avond van mijn leven. Vanavond bewijs ik je hoeveel ik waard ben. Ik heb er lang over nagedacht, maar dit is wat ik wil. Na onze ruzie van gisteren ben ik gaan beseffen hoeveel je voor me betekent, en dat ik nooit van je zal loskomen.

Ik staar bijna zonder met mijn ogen te knipperen naar het appartementencomplex aan de overkant van de straat. Ik durf niet te knipperen; ik ben bang dat ik je over het hoofd zal zien.

Opeens springt er een licht aan op de eerste etage. Een slaapkamer. Jouw slaapkamer. Ik wist het. Je voelt mijn aanwezigheid. Je doet de gordijnen open, en daarna het raam. Dan zie je me staan, en vraagt me wat ik wil. Ik zeg dat ik je wil spreken. Ik heb je iets belangrijks te zeggen. Ik vraag je naar beneden te komen. Je zucht, en doet het raam weer dicht. Daarna de gordijnen. Vervolgens gaat het licht uit. Even stokt mijn adem. Kom je naar beneden? Ben je terug in bed
gestapt?

Dan gaat de voordeur open. Hij kraakt, als een oude houten schuurdeur. Je stapt naar buiten en doet de deur weer dicht. Opnieuw gekraak, gevolgd door een klik. Je draait je naar me toe en steekt de straat over. Terwijl je dichterbij komt vraag je overstuur wat ik hier doe, en wat ik van je wil. Ik steek mijn handen in de grote zakken van mijn overjas. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik leg je uit dat ik veel heb nagedacht, en dat de ruzie van gisteren mijn ogen heeft geopend. Ik vertel je dat ik nooit meer van je loskom, en dat dit de enige oplossing is. Over je gezicht rollen druppels. Ik kan niet zien of het tranen zijn of simpelweg regendruppels. Het lijkt of je net als ik inziet dat dit de enige uitweg is. Ik haal mijn handen uit mijn zakken. Mijn rechterhand klampt zich vast aan een ijskoude revolver. Ik richt hem op je borst en haal de trekker over. Er klinkt een schot, gevolgd door een echo. De kogel doorboort je linkerborst. Dan zak je in elkaar in een plas. Langzaam verandert het heldere water in een zwart ogende vloeistof. Ik zeg je nog vaarwel en stop de rokende revolver terug in de zak van mijn overjas. Dan draai ik me om, en loop de regen in.

Ik ben vrij.

Lowlands

Okee, ik wachtte eigenlijk tot De Gunzelaar mij concert foto's ging sturen, maar dat weigert ie, dus dan maar zonder! (Zie je wat je me aandoet, Fappie?)

Op het laatste moment kon Gunzelman nog twee kaartjes regelen voor mij en Marie. Het overdonderde me een beetje, want ik had me er al op ingesteld niet te kunnen gaan. Vandaar ook dat ik vrijwel geen voorbereidingen had getroffen wat muziek en overnachting betreft. Gelukkig had mijn buurvrouw een tent die ik kon lenen. Nou, woensdagavond/nacht met Faab de kaartjes ophalen in the goddamn middle of nowhere en donderdagmiddag vertrokken we richting Biddinghuizen, met vegetariër en al.



Toen we daar aankwamen wachtte ons quite the series of unfortunate events... File, volle parkeerplaatsen, en veel gesjouw waar de striemen van op je arm kwamen.



We kwamen tot de conclusie dat we teveel crap hadden meegenomen. En omdat het zo'n anderhalf tot twee kilometer lopen was van de parkeerplaats naar het campingterrein, duurde het daarom een eeuwigheid. Een ware marteling. Gelukkig hoefden we niet lang te zoeken naar een campingplekje, want Milou en Stephanie hielden er één voor ons bezet.




Dan, slapen. Eindelijk. De volgende dag zou het festival beginnen, en op de camping was verder niet veel te doen, dus Marie en ik kropen vroeg in de slaapzak. Van slapen is vrijwel niks gekomen. Ik weet wat je denkt, maar dat was niet de reden. De reden was dat de mensen op de camping niet stil werden, en dat er een grote stadion-lichtmast op onze tent scheen, waardoor dag en nacht alleen door de temperatuur te onderscheiden waren. Want 's nachts was het echt extreem koud, en in de ochtend werd je klam en zwetend wakker. Gelukkig had Marie oordoppen mee, dus het geluidsoverlast probleem was snel opgelost.


Dag één!


Na eerst 1 muntje betaald te hebben voor het douchen (wat gelijk staat aan € 2,20), vertrokken we voor het eerst naar het festivalterrein.


Als eerst zagen we de Nederlandse band Alamo Rack Track. Een leuke band, met aardig wat catchy nummers.

Daarna, The Rakes. Wel vermakelijk, maar kon er niet echt warm van worden. Gelukkig kwam daarna een concert dat me wel degelijk zinde: Editors. De paar nummers die ik van ze kende vond ik altijd al goed (Munich, Blood, All Sparks, Bullets), maar dit concert heeft ervoor gezorgd dat ik van ze ben gaan houden. Wat een geweldige stem heeft Tom Smith. Let op de handgebaren!



Dan Kasabian.
Niet kapot van. Zijn we bij weggelopen!

Dan parten onze wegen. Marie gaat met Stephanie naar Mika, Faab gaat met Milou naar Air Traffic, en ik mag in m'n eentje naar Damien Rice. Great. Maar inderdaad, great it was. Ik dacht eigenlijk dat hij gewoon alleen zou opkomen met piano en gitaar, en dat hij rustig zijn liedjes zou spelen. I couldn't be more wrong. Hij bracht een hele band met zich mee, compleet met strijkers en al. Een prachtig concert.



The Killers. We zouden allemaal na onze solo-uitstapjes weer in de tent van Damien Rice (nee, niet zijn actual tent) bij elkaar komen, maar vanwege extreme drukte was dat echt onmogelijk. Ik stond er nog vanwege het vorige concert, maar those other guys moesten van andere concerten komen. Lang verhaal kort: Iedereen stond alleen bij The Killers. Het was wel echt een bloody awesome concert. Zelfde verhaal als bij Editors; kende al redelijk veel van ze, maar hierdoor zijn ze wel aan me gegroeid.



Naar bed, en de volgende dag weer vroeg op. Nou ja, niet te vroeg.

Dag Twee!

Na een mager en duur ontbijt vertrekken we naar The Rifles. Niet echt bijzonder, vond ik. Wel leuk voor een keertje. Daarna zagen we The View. Die bevielen me beter dan The Rifles, maar alsnog niet echt memorabel. Wel een erg leuk nummer: (Let op Stephan Kos linksachter op het podium)



Tussen de concerten door zien we nog even wat klasgenoten die achter de schermen werken, en heb ik hevig sms-contact met everybody's favourite sound engineer Stephan Kos. Handig, zo'n inside source.

Dan op naar Chris Cornell. Niet dat ik de man zo geweldig vind dat ik een heel concert van hem moet aanschouwen, maar de kans om een James Bond thema nummer (die van Casino Royale namelijk!) live gespeeld te zien worden, moest ik wel grijpen. Helaas hebben we hem niet gehoord, want we moesten een kwartier voor het einde weg, omdat we anders Interpol zouden missen. Bij Interpol stond het ook helemaal vol. En kennelijk vol met lange mensen. Ik heb van dit concert het minste meegekregen. En dat terwijl ik erg hoge verwachtingen had van deze awesome band.



Helaas moesten we ook hier eerder weg (een waardeloze indeling als je het mij vraagt), omdat Kaiser Chiefs op het punt stonden te beginnen. Damn fine concert. Je kan niet zeggen dat die Ricky Wilson niet hard werkt. He put up quite a show. Kaarten zijn al binnen voor de HMH.



Daarna komen we samen met wat mensen van school, en bij onze tenten praten we wat en drinken we wat. Kim, Karin, Kos.



Als we na middernacht nog besluiten om uit te gaan, bevinden we ons al snel in de Alpha-tent, waar leuke muziek gedraaid wordt en iedereen het naar zijn zin heeft. However, ik voelde me niet zo goed, dus Marie en ik keerden terug naar onze tent. De nacht die volgde heeft veel voor me betekend, en zal ik niet snel vergeten. Nee, ik weet wat je denkt, maar niet dat. We hebben veel gepraat, en geshared. Het was erg bijzonder. That's all I have to say about it.


De laatste (concert)dag!

Opnieuw betalen om te douchen, maar vandaag staat er nog een rij van binnen tot buiten. Ach, zo erg is het niet, vandaag zien we The Shins!

Het lachen verging ons snel toen we zagen wat voor band we moesten doorstaan om een goed plek bij The Shins te hebben. Funeral For a Friend. Wat-een-CRAP. Het allerslechtste dat ik op Lowlands heb gezien. Ik heb wel kunnen lachen, want de bandleden leken op Will Ferrell, Mark Walhberg, Peter Jackson en Tom Green. Dus dan vermaak je je al snel.


Eindelijk, The Shins! We stonden helemaal vooraan, en worden vergezeld door vele Nine Inch Nails-fans, die daarna optraden. Ik heb niks over het concert van The Shins te zeggen eigenlijk. Ik verwachtte dat het goed zou zijn, en dat was het ook. Het enige minpuntje was dat het dezelfde setlist was als in Paradiso. Op een paar nummers na vanwege tijdgebrek. Verder, awesome-o.



Dan gaan we naar The Pigeon Detectives. Een band waar ik totaal geen verwachtingen van heb, want de vorige bands die de Gunzelmeister aanprees (The Rifles en The View) konden mij niet bekoren. But I was in for a really pleasant surprise. Een geweldige show, van een meer dan goede band. Ontzettend catchy nummers, en one hell of a performance. Als ze in Nederland zijn ben ik er weer bij!



Nu waren we wel zo'n beetje klaar. We zijn moe, hebben pijn in onze benen en voor Marie ligt er een zware koorts op de loer. We spenderen de rest van de dag door wat langs de stands te lopen en wat te windowshoppen. Marie en ik gaan wat eten, terwijl Faab zich door allerlei wegen baant om zijn Pigeon Detectives-shirt te laten signeren. And he succeeds!

's Avonds pakken we als afsluiter Tool nog mee. Ik vond het erg goed, maar vooral Marie was er helemaal wild van.

Dan gaat Faab nog met Milou en co stappen, en Marie en ik off to dreamland.


Maandag vroeg op, inpakken en op naar Amsterdam. Dat klinkt simpel en snel, maar het was nogal een karwei. Zo'n karwei dat Herr Gunzel zelfs spullen moest achterlaten. Maar na een paar uur hard work, zitten we dan eindelijk in de auto.

Het was een geweldig weekend. Ik heb intens genoten. Het was gezellig met iedereen. De mensen van school, Fappie, Mary-love, Milou en Stephanie. De concerten waren geweldig, net als de sfeer. Het was ondanks het lawaai en de kou heerlijk om vier nachten met Marie in een tent te slapen. Volgend jaar zeer zeker weer. Misschien zelfs Pinkpop erbij.

Be Kind Rewind

All Things Fade.

Eventually.

Social Agony

Wat is het toch dat zo'n afkeer bij mensen oproept als het op postbodes aankomt? De 'invasion of privacy'? Vandaag ben ik aangevallen door een hond, natgespoten met een waterpistool en vanuit een raam door een sluipschutter bekogeld met waterballonnen. Hondenbaan! (Letterlijk.) Ik had ook nog aangetekende post, waarvoor ik dus bij mensen moet aanbellen. En ik betrapte mezelf erop, that the postman does indeed always ring twice!

Anyway, trying to stay positive. Al die vrije dagen zijn soms knap vervelend als je zo weinig te doen hebt, maar het geeft me wel de kans om m'n filmkennis wat op te schroeven. Alle achterstallige dvd's die hier al maanden rondslingeren krijgen eindelijk de kans bekeken te worden.

Aan de andere kant.. ik zou het niet erg vinden als school weer begint. Ik mis het op en neer naar Hilversum met alle inwoners uit van Moronville, het niets doen en ouwehoeren op de afdeling, en het gestress op de laatste dag van een project. But mostly, I miss the people. Als ik op het jaar terugkijk is het net een sit-com, met de mafste supporting characters. They annoy the hell outta you, maar als ze eenmaal weg zijn mis je ze.

I guess that's the whole ironic part of life:
Missing the things you don't even really like.

Let Me Tell You Of This Dream I Had

So I had this dream last night... You know those dreams that seem so impossibly real until the moment you wake up? I had one of those last night. I was in New York City, for the first time in my life, and it was the single greatest experience of my life. I woke up, got in the shower, and thought to myself: Wouldn't it be great? If only... Wait a minute! Why don't I? Why the hell not?


To make a long and boring story short, within one year from today, I will have seen New York City. This is my goal for the upcoming year. To see Yankee Stadium, Central Park, Lady Liberty, Manhattan, Chinatown. All of it. The city of Woody Allen.

We'll meet soon.