The Price Of The Thinking Mind

Als je maar lang genoeg blijft kijken, zei ze. Dan zou ik vanzelf zien dat het gras inderdaad groener is. Terwijl ik me niet eens op gras bevind. Ik bevind me niet eens in de buurt van gras. En toch bleef ze die ene zin herhalen. Net zo lang tot ik het zelf begon te geloven. Niet echt behulpzaam dus. Ik haat dagen zoals deze. Dagen waarop je door onbekende factoren in een soort duistere sleur wordt getrokken en er voorlopig niet meer uitkomt. Je focust op het negatieve. Radeloos. Hopeloos!

Ik mis ons. Ik weet wat je denkt, maar nee, niet ons. Niet die ons. Ik mis die arm, die fluistering, en de vlinders. Cue nu eens eindelijk die Natalie Portman, en laat de cocons in de diepste dalen van mijn bewustzijn uitgroeien tot vlinders!

Toch, dat ene sprankje hoop. Op weg naar huis zak je langzaam in slaap op de bank van een tweedeklas treincoupé. En in die staat kan een mens wat mij betreft het beste nadenken. Die staat dat alles wat je kent komt kijken. Alles waar je van houdt, alles wat je haat. Alles. Het vliegt in willekeurige volgorde door je hoofd, en het verbindt alles met alles. Alles lijkt opeens een reden te hebben, en dan opeens weer niet.

Ach. Ik moet waarschijnlijk gewoon een nachtje goed slapen... Met Natalie Portman. Nee, Natalie Portman is meer om te knuffelen. Salma Hayek. DIE is om mee te slapen! Goed, ik moet gewoon een nacht met Salma Hayek slapen.

Awesome.