Gisteravond struinden Z en ik over de vloer van de afterparty van de Cinekid Awards. De muziek was keihard, en totaal onverwachts werden wij aangesproken door deze man:
Philip Bergson.
Een Brit, woonachtig in Londen.
Een Brit, woonachtig in Londen.
Ik had geen flauw idee wie deze man was, maar doordat hij vroeg of wij in de filmbusiness zaten raakten we als snel in gesprek. 'Not yet' grapte ik. De man bleek een 'International Liaison' van oa. de BBC, en verscheidene film productiebedrijven. Dat houdt in dat hij alle filmfestivals over de wereld bijwoont, af en toe optreedt als jurylid, recensies schrijft, maar most importantly: Aanpapt met grote namen. HELE grote namen. Ook geeft hij lezingen en filmcolleges aan de universiteit van Praag.
We stonden daar een tijdje in elkaars oor te schreeuwen vanwege de harde muziek, en mijn hoofd begon te tollen toen ik besefte wat deze man voor mij zou kunnen betekenen. Dus ik vertelde hem dat ik nog een stage zocht. A bold move, maar ik moest het erop wagen. Hij gebaarde naar een tafeltje aan de rand van de zaal,
en schreeuwde: 'Shall we sit down? Let's see if we can find you a job!'
Dit waren zijn woorden. En ik was pumped with adrenaline. Hij zei al eerder: 'The secret to getting started in the
filmbusiness is you have to know someone. You have to have a door that can get you in.' Dus hij wist dondersgoed wat hij voor mij kon betekenen.
Hij pakte een blocnote en scheurde er een blaadje af die hij aan me gaf. Hij gaf me zijn kaartje, en ik gaf hem mijn gegevens. Hij schreef alles op waar ik van hield, alle muziek, films, boeken, regisseurs, schrijvers, filmcomponisten. Hij maakte een apart blaadje
voor mij met films die hij me aanraadde, en zelfs de volgorde waarin ik ze moest zien. Later zijn we nog naar een café gegaan om wat rustiger te kunnen praten. Deze man wist alles. Van Fellini tot Clouzot, tot Dassin, tot Bertolucci. Wat een verhalen had de man.
We hebben zo'n 3 uur gepraat over film en de wereld daaromheen, en over mijn school en wat ik zoal deed. Toen hij terug naar zijn hotel ging zei hij: 'I would invite you both to come to the Hilton and have some Jack Daniels if you like.' Maar dat aanbod sloegen we vriendelijk af, want het was al een paar uur past midnight.
'We'll stay in touch!', zei hij toen we afscheid namen.
Dit hoeft niks te zijn. Ik denk niet dat dit mijn carriere gaat lanceren of wat dan ook. Maar het is een begin. Ik ken deze man nu. Ik kan contact met hem opnemen als ik iets nodig heb. En hij is machtig, kent veel mensen, grote beroemde mensen. En om dit in m'n zak te hebben just in case, that feels so damn good.
We stonden daar een tijdje in elkaars oor te schreeuwen vanwege de harde muziek, en mijn hoofd begon te tollen toen ik besefte wat deze man voor mij zou kunnen betekenen. Dus ik vertelde hem dat ik nog een stage zocht. A bold move, maar ik moest het erop wagen. Hij gebaarde naar een tafeltje aan de rand van de zaal,
en schreeuwde: 'Shall we sit down? Let's see if we can find you a job!'
Dit waren zijn woorden. En ik was pumped with adrenaline. Hij zei al eerder: 'The secret to getting started in the
filmbusiness is you have to know someone. You have to have a door that can get you in.' Dus hij wist dondersgoed wat hij voor mij kon betekenen.
Hij pakte een blocnote en scheurde er een blaadje af die hij aan me gaf. Hij gaf me zijn kaartje, en ik gaf hem mijn gegevens. Hij schreef alles op waar ik van hield, alle muziek, films, boeken, regisseurs, schrijvers, filmcomponisten. Hij maakte een apart blaadje
voor mij met films die hij me aanraadde, en zelfs de volgorde waarin ik ze moest zien. Later zijn we nog naar een café gegaan om wat rustiger te kunnen praten. Deze man wist alles. Van Fellini tot Clouzot, tot Dassin, tot Bertolucci. Wat een verhalen had de man.
We hebben zo'n 3 uur gepraat over film en de wereld daaromheen, en over mijn school en wat ik zoal deed. Toen hij terug naar zijn hotel ging zei hij: 'I would invite you both to come to the Hilton and have some Jack Daniels if you like.' Maar dat aanbod sloegen we vriendelijk af, want het was al een paar uur past midnight.
'We'll stay in touch!', zei hij toen we afscheid namen.
Dit hoeft niks te zijn. Ik denk niet dat dit mijn carriere gaat lanceren of wat dan ook. Maar het is een begin. Ik ken deze man nu. Ik kan contact met hem opnemen als ik iets nodig heb. En hij is machtig, kent veel mensen, grote beroemde mensen. En om dit in m'n zak te hebben just in case, that feels so damn good.
2 opmerkingen:
Kijk, zo doe je dat!
Woa.. Gertje!
Een reactie posten